“Dichter aan Zee” laat zich leiden door het  “Iucunda doctrine-principe”. Een term uit de poëtica waar vooral Julius Ceasar Scaliger de dichtkunst beschrijft als het op onderhoudende wijze verschaffen van morele instructie. Hij breidt hiermee uit het principe van Horatius dat dichten dient ” ter lering ende vermaak”.  (Utile dulce volgens de  “Ars poëtica” van Horatio. “Durk der Schelling” wil hier een uitbreiding aan geven door visueel te maken dat dichten bevrijdt door een emotionele diepgang waarbij grenzen wordt verlegd naar vrijer en beter leven. “Vrijer door via vrij maken van eigen emotie, te laten zien, te instrueren mede door middel van vermaak op zielsniveau”. Als de ogen het hogere zien, streeft de ziel erheen”. Elke top is ermee bereikbaar, in volle vrijheid.

Een verdere inspiratie is de zielzorg en verantwoordelijkheid die “Dichter aan Zee” voelt voor zijn medemens en de machteloosheid op riante schaal heeft gezien en gevoeld van hen die hun “waypoints” niet meer konden instellen in hun persoonlijke levensnavigatie. Het leed dat daar vaak mee verbonden is wil de auteur voorkomen en, indien mogelijk helpen verbeteren. Als levensmissie. Elke keer als dat lukte was de glimlach of het zien van een herstel een “voelmoment” van eigen herstel.

Mensen met levensbagage zijn de beste navigeerders voor het leren koersen bij anderen. Zij hebben leren zeilen en geven dat in de praktijk verder. Zonder zweven, eerlijk, recht door zee. Met gevoel en onafhankelijke interesse Mensen die verleden, heden en toekomst in een noemer zien en begrijpen.

Lotverbondenheid en hoge sensitiviteit zijn de definities die het dichtst komen bij” Durk der Schelling”, die ook op de echte zee en golven thuis was en sterk en stabiel iedereen veilig thuisbracht. Zonder angst voor de hoogste golven. “Het is slechts water ” is zijn motto.

“Je wordt zeiknat, maar ik weet ..dat je opdroogt. Ik ben je drenkelingenhut.”